patagoniea

Morgen verlaat ik dit in klimatologisch opzicht bizarre oord weer. Met die prachtige bergen. Een keertje is het gelukt om de noordwand van Torre Sur zichtbaar in beeld te krijgen hetgeen wellicht een ordentelijke studiefoto heeft opgeleverd. Wat een gebied! De kracht van de hier aanwezige wind is werkelijk fenomenaal. Op de slechtste dag heb ik af en toe een paar meter per uur gemaakt. Verplaatsend van rotsblok naar rotsblok. Vooral schuilend in plaats van vooruit komend. Torre Sur blijkt die dag geen haalbare kaart. Op de beste dag, gisteren, weer terugkerend van de schier onzichtbare bergwand toch nog beloten om een ultieme poging te wagen toen de wolken een beetje optrokken. Goeie keuze! De granieten uitdaging vertoonde zich en ik mocht even nadenken over een mogelijk routeverloop. Maar daadwerkelijk klimmen hier? Dat wordt een geweldige gok.

De trein komt langzaam tot stilstand. Nadorstig, doorrookt en vooral ondermaats functionerend werk ik mij naar buiten. Ik kijk, net zoals ik in de trein al heb gedaan, nogmaals naar het bord op het perron. Sursee zegt het daadwerkelijk. Het is gelukt. Zwitserland, here I'am again. Ik kijk met driekwartdichtgeknepen ogen om me heen. Frans is nog niet gearriveerd. Ik ga maar op het bankje aan de voorkant van het stationnetje zitten. Hij zal zo wel komen. Frans woont 40 km hier vandaan op een prachtige plek boven alles met uitzicht op de meest mooie bergen. Ook hij heeft besloten mee te gaan naar Patagonie, waar we Torre Sur del Paine willen beklimmen. Ik ken hem al een hele tijd. Via Peter Paul, waarmee ik mijn eerste klimavonturen heb beleefd. Klimt erg goed en veilig, heeft een akelig goeie conditie en is een aangename kerel bovenal. Heeft in tegenstelling tot mijzelf ook reeds de nodige expeditie-ervaring (Spantik en Ama Dablam). We hebben vanaf April verschillende trainingstochten gepland zoals ook deze week. Ik moest maar eens bellen en vragen of hij al "on route" is. Er wordt opgenomen en de stem aan de overzijde klinkt beroerd. Ook hij heeft gefeest en is om 4.00 uur gaan slapen…

Wanneer we in Avegno, waar we onze eerste twee klimdagen van de juli sessie zullen vullen, arriveren, gaan we nog even liggen. Uit de zon. Om half drie 's middags beginnen we uiteindelijk aan "Fantasia", een 6a + van 420 meter / 12 touwlengtes aldus het gidsje. Als we onderweg moeten bekennen dat geen van ons beiden water heeft meegenomen betekent dat helaas dat mijn mond het aanwezige woestijnklimaat nog even moet verdragen. Ik kan er een sigaret in doven, zo droog is ie. Frans klimt met een walgelijke fitheid als was er werkelijk niets aan de hand! Om half negen 's avonds kunnen we via een pad snel naar beneden. Het is inmiddels donker als we de pizzeria bereiken. Tijd voor hele belangrijke dingen: drinken, lekker eten en bijkletsen!